Info

Ratelende dia projecties & oude films

Monique van der Poel is autodidacte en kreeg haar liefde voor de camera van haar vader al op jonge leeftijd mee. Haar vader fotografeerde met een Olympus I en ontwikkelde de foto’s in een zelfgemaakte doka in zijn studeerkamer, waar hij ook dia projecties en ratelende oude films aan zijn drie kinderen toonde. Tekenen deed Monique al van kinds af aan.

De familieband

Het duurde even voordat Monique besloot op professionele basis te gaan fotograferen. Nadat zij een paar jaar aan het conservatorium klassiek piano had gestudeerd, waarmee zij tijdens haar middelbare school opleiding was gestart, haar studie rechten had afgerond en al enige jaren bij een groot gerenommeerd advocatenkantoor had gewerkt, streefde Monique er vanaf 2009 naar zich de kunst van de fotografie stukje bij beetje eigen te maken met een eenvoudige digitale spiegelreflexcamera. Haar broer, filmmaker en autodidact, leerde Monique veel over licht. Haar vader leende haar zijn oude Olympus I en hielp haar met de aanschaf van goed geconserveerde oude lenzen.

Lijnenwerk, reflecties & verwarring

De analoge fotografie begon Monique steeds meer te trekken, door de technische uitdagingen en ongepolijste beeldkwaliteit. Ultimo 2010 leende zij voor het eerst de oude Olympus camera van haar vader en vloog er mee naar New York. ‘s Avonds logeerde zij bij een vriendin en overdag doorkruiste zij de stad. Ze raakte gefascineerd door het lijnenwerk, de structuren en de reflecties van de ongenaakbare gebouwen in andere, nabij liggende bouwwerken. Maar ook door de samenhang tussen de gebouwen  en de verwarring die kon optreden naargelang het type lens dat werd gebruikt. Zo ontstond haar analoge zwart-wit serie ‘In Contrast/NY’, vlak voordat de sneeuwstorm in december 2010 uitbrak. In de zomer en winter van 2012 diepte Monique haar gedachten over de serie In Contrast verder uit. Dat deed zij door gebouwen op de Zuid-as te fotograferen met kleurenfilm en verder in te zoomen op (visuele en emotionele) contrasten.

De platgereden duif en de doka

In 2011 maakte Monique kennis met de magie van de doka. In de gietende regen had zij met een vriend, die haar fotografie tips gaf, binnen het zelf gekozen thema ‘achtergebleven’, objecten op straat gefotografeerd voor een lomography fotowedstrijd van het FOAM. De teleurstelling was groot toen bleek dat bij de ontwikkeling met de verkeerde iso-waarde rekening was gehouden en alleen de contouren van een platgereden, natgeregende duif op de negatievenrol zichtbaar waren. Een geluk bij een ongeluk: van de vader van de vriend in kwestie kreeg Monique een volledige doka-uitrusting, zodat zij goed kon gaan oefenen. Haar analoge zwart-wit foto’s, bestemd voor exposities en verkoop, laat Monique echter nog steeds afdrukken door Wim Dingemans (Silverhands) en de kleurenfoto’s door Wim Mulder (Fotolab).

Zelf gemaakte sets

Medio 2012 pakte Monique de digitale fotografie weer op. Haar serie Crabs’ Square maakte ze in de daaropvolgende periode. De gehele set ontwierp en maakte zij zelf, waardoor zij een eigen ‘magische wereld’ kon creëren. In deze serie is haar interesse voor lijnenwerk en structuur goed te zien en staat het spanningsveld tussen welvaart & levenskwaliteit van mens en dier centraal. Zij maakt gebruik van symboliek en dubbele bodems, terwijl de foto’s vredig blijven aandoen. Pas bij de laatste foto, waarin de reuzenkrabben hun territorium hebben opgeëist en er één met speelse blik naar de hemel opkijkt, zou het vermoeden kunnen ontstaan, dat er meer aan de hand is.

De digitale fotografie van Monique wordt door Peter Paul Huf geprint (www.hetlabpphuf.nl).

Nieuw werk

Op dit werkt Monique met een analoog Hasselblad aan een nieuw fotografieproject, waarin zij eerder gedachten verder verdiept, binnen een ‘film-noir-achtige-setting’.